پیش از آنکه خورشید در پهنه آسمان رخ نشان دهد ، صحن وسرای با صفایش سرشار از آهنگ نقاره خانه است.

کبوتران عاشق دور تا دور گنبد طلائیش چرخ می زنند ودر امتداد آن نوا،چشمان زائرانش بارانی می شود.دلشان می لرزد وپهنه صورتشان پر از زلال شور ودلداگی می شود ,ونقاره همچنان در حال نواختن است.

آنجا دیگر تو خود خودت را فراموش می کنی وآنهایی می شوی که دم آخر، مسیر آمدنت را باریده بودند .

چشمت به ضریح نورانیش گره می خورد .چیزی شبیه یک بغض لطیف در گلولیت می شکند وبر زبانت جاری مشود :

 السلام علیک یا شمس الشموس ویا انیس النفوس ...ادرکنی

حس می کنی دلت روشن می شود، روشن روشن،مثل طلوع خورشید بعد از آوای نقاره ها

مرضیه حقیقی-کارشناس آموزش وپژوهش قم